Tweede plaat van een duo, waarover ik twee jaar geleden, bij hun debuut, mijn recensie aanving met de woorden: “er zijn zo van die platen, die je vanaf de eerste draaibeurt bij je nekvel grijpen, omdat ze zo ongeremd eerlijk klinken. Wel, deze “Just Beyond The Shine” is er zo eentje.” Die woorden kan ik, zonder enige schroom, opnieuw gebruiken, want ook bij deze nieuwe plaat, word ik midscheeps getroffen door de knappe melodieën, de heerlijke (samen)zang en door de klank van de plaat als geheel. Het Canadese duo Heather Read & Johnny Miller gaat dus verder op het elan van die debuutplaat van twee jaar geleden, met ongeveer hetzelfde team om zich heen.

Over tovenaar Steve Dawson en wat die, zeker na zijn verhuis naar Nashville, allemaal klaarspeelt in het rootsy segment van de hedendaagse muziek, is nauwelijks in te schatten en een mens is wel eens geneigd zich af te vragen hoeveel uren Dawson in een dag telt, maar dit terzijde. deze nieuwe plaat vind je een dozijn “eigen” songs van Heather en Johnny, al dan niet samen geschreven en die handelen ook nu over die dingen, die de mens echt bezig houden: de liefde in al haar facetten, haar sterktes en zwakheden, de moeite die je soms moet doen om ze te zien en vast te houden, en de vergissingen of zelfs fouten, die je daarbij kunt maken.
Dat klinkt allemaal een beetje zwaar op de hand, maar het fijne aan deze plaat is dat er ook bijzonder veel hoop uit deze songs spreekt: niks hoeft even zwart te blijven als het eerst lijkt en er is altijd wel ergens een plekje waar, al was het maar een straaltje, hoop doorheen priemt.

Zoals dat bij Dawson altijd het geval is, weet hij de valkuil der effenheid en vlakte te vermijden: dit klink allemaal erg vlot, maar het wordt nergens melig: hier zijn twee mensen aan het werk, die elkaar graag zien - ik weet intussen dat Heather en Johnny ook ze “in het echt” een koppel vormen- en daar complexloos voor uitkomen. Net als bij de vorige plaat, moet ik absoluut verwijzen naar de geloofwaardigheid van de songs: als dit duo zingt over “there is no you, there is no me, there’s only us”, of “you and me baby, that is for sure”, dan geloof je hen op slag. Dit soort plaatjes maakt het leven van vandaag, wanneer we dertien maanden ver zijn in die belachelijke Oekraïne-oorlog, toch draaglijk en zorgt ervoor dat we niet collectief naar de pillen grijpen om een eind aan ons “onzalig bestaan” te maken.

Dat we met deze lijnen pas nu kunnen naar buiten komen, bijna twee maanden na de release van deze plaat, heeft nog maar eens te maken met onze vrienden van de douane, die op alles wat naar muziek zweemt, belachelijk hoge invoerkosten aanrekent en weigert de recensie-exemplaren door te sturen, zolang je de rekening niet vereffent, die zij zelf willekeurig opstellen. Dat loopt niet goed af, met die Brexit…

(Dani Heyvaert)